Er zitten heel wat analogieën tussen wat paarden van nature uit nodig hebben en oplossingsgericht werken. Meer nog, lang voordat ik het oplossingsgericht werken leerde kennen, hadden paarden me er de kernaspecten al van bijgebracht.

In dit artikel wil ik een aantal van die kernaspecten verder toelichten om een beter zicht te geven op de toegevoegde waarde die het inzetten van paarden heeft in oplossingsgerichte coaching.

 Mindset

Het start met hoe ik paarden benader vanuit een oplossingsgerichte mindset. Ik vertrek niet vanuit een relatie die gebaseerd is op controle (‘jij moet doen wat ik zeg’) of op conditionering (het paard bepaald gedrag aanleren). Ik vertrek vanuit een relatie die authentieke communicatie vooropstelt. Dit veronderstelt een open nieuwsgierigheid naar wie elk paard is en de bereidheid om op vind-tocht te gaan wat er nodig is om – voor dit paard in dit moment – van betekenis te worden.

Dit laat zich rechtstreeks vertalen naar de relatie die je als oplossingsgericht coach vooropstelt met de coachee: je wil de coachee niet voorschrijven wat die volgens jou zou moeten doen. Je wil de coachee ook niet ‘trainen’ in bepaald gedrag. Je wil voor de coachee van betekenis worden vanuit oprechte interesse en volle aandacht voor wat deze in dit moment nodig heeft.

De volgende kernaspecten die belangrijk zijn in het omgaan met paarden zijn rechtstreeks te linken aan oplossingsgericht werken.

Aandacht

Alertheid is een belangrijke eigenschap van paarden. Actief de omgeving scannen om te checken of die veilig is, is een essentiële leiderschapskwaliteit. Het gaat om:

• een overzicht hebben,
• mogelijkheden zien, en
• inschatten wat nodig is

Dat maakt alertheid ook een belangrijke eigenschap van een oplossingsgerichte coach.

Je aandacht 360° hebben, is een oplossingsgerichte actie. Het haalt je weg van de focus op het probleem en maakt je ervan bewust dat er altijd andere mogelijkheden zijn, zelfs als je ze (nog) niet ziet. Het oplossingsgerichte “En wat nog?” speelt hier feilloos op in.

Richting

Paarden in het wild leven een nomadisch leven en trekken daarbij rond door steeds min of meer dezelfde graasgebieden. De kans is immers groot dat er opnieuw goed gras en kruiden staan waar ze die eerder al vonden. Die graasgebieden zijn geen doel, wel een bestemming: als een route die ze gewoonlijk namen, versperd blijkt te zijn, zullen ze een andere weg vinden op hun ‘radar’ (vanuit aandacht 360°) en die nemen. Een omweg is immers niets anders dan een alternatieve route.

Paarden gaan steeds ergens heen, niet ergens van weg. Enkel in een eerste vluchtreflex is dat wel even het geval, ook dan kijken ze echter al snel weer naar wat de beste vluchtweg is, ze blijven niet blind zomaar ergens van weg rennen.

Dat geldt ook voor oplossingsgerichte coaching. Als een coachee bij jou komt, zit die soms in een vluchtreflex: hij/zij weet heel goed waar hij/zij niet meer naar terug wil. Als de coachee geen richting heeft, gaat deze vanuit lading (emoties, oordelen, interpretaties, assumpties, scenario’s) vaak snel in reactie.

Als oplossingsgerichte coach help je de coachee vinden waar hij/zij wél naartoe wil, en die gewenste toekomst is geen doel dat moet bereikt worden. Het is een richting, een keuze van de coachee voor waar hij/zij energie in wil steken, ‘goesting’ voor heeft, perspectief in ziet. De weg daar naartoe zal hoogstwaarschijnlijk niet in een rechte lijn verlopen en dat is helemaal OK: ook in oplossingsgerichte coaching is een omweg immers niets anders dan een alternatieve route. Misschien verandert de bestemming zelfs in de loop van de reis, en ook dat is OK. Het gaat erom de coachee te helpen om telkens weer die richting te bepalen, die keuzes te maken die voor hem/haar kloppen. Als de coachee een gewenste toekomst vindt – een bestemming – vergroot de kans dat hij/zij gaat zien en doen wat nodig is om die richting uit te gaan en effectief kleine stappen begint te zetten.

Kracht

Paarden zijn grote en krachtige wezens, en ze zetten die kracht in onder de vorm van duidelijkheid. Het gaat om functionele, ladingloze duidelijkheid die tot verbinding leidt, het is geen machtsspel om de andere klein te krijgen. Bij paarden zijn er geen bazen die een positie bekleden en verdedigen. Bij paarden gaat het om leiderschap, om van betekenis worden vanuit het onmiskenbaar duidelijk inzetten (en testen) van kwaliteiten.

Als oplossingsgericht coach wil je niet de ‘machtige’ expert zijn die pretendeert alle antwoorden te kennen en die iemand naar bepaalde oplossingen stuurt. In plaats daarvan help je de coachee om

• (andere) opties te zien
• Een concrete richting te bepalen

Dat doe je door via krachtige oplossingsgerichte vragen ladingloze duidelijkheid te genereren die voor verbinding zorgt: verbinding tussen jou en de coachee en verbinding tussen de coachee en zijn/haar antwoorden op die vragen. Als coach ben je op die manier een krachtige leider in het gesprek, geen baas over het gesprek.

Zorgvuldigheid

Zoals al eerder vermeld, is alertheid de natuurlijke staat van paarden: hun aandacht is constant 360°. Dit doen ze niet vanuit ‘oppassen dat er niets gebeurt’ (d.i. probleemgericht), wel vanuit ‘opletten, observeren om te kunnen doen wat nodig is’ (d.i. oplossingsgericht). Dit is geen voorzichtigheid, noch roekeloosheid: dit is zorgvuldigheid.

Zorgvuldigheid is een mindset die een wereld van verschil maakt:

• Het vertrekt vanuit observatie in plaats van vanuit angst
• Het doet kijken naar mogelijkheden
• Het nodigt uit tot constructieve actie, in kleine stappen

Ook in oplossingsgerichte coaching communiceer je niet voorzichtig (rond de pot draaien) of roekeloos (botweg zaken inbrengen), je communiceert zorgvuldig. Je luistert ‘met sterke oren’ naar kwaliteiten, naar hulpbronnen, naar positieve uitzonderingen en helpt de coachee op die manier om kleine stapjes te vinden en te zetten.

Veerkracht

En wat op die momenten dat het moeilijk loopt in een gesprek? Dat het lijkt vast te lopen? M.a.w. wat als er obstakels opduiken? Ook dan doe je in oplossingsgerichte coaching wat paarden doen.

Hoe gaan paarden om met obstakels? Eerst en vooral: voor hen gaat het niet om obstakels. Er is geen juist of fout. Voor paarden is alles informatie waar je iets mee doet. In dat opzicht zijn obstakels louter omstandigheden. Vanuit de open mindset “Interessant!” kijken paarden op een feitelijke manier naar omstandigheden om accuraat te kunnen handelen.

Dat is ook wat er gebeurt in oplossingsgerichte coaching. Vanuit de open mindset “Interessant!” omarm je op een niet-oordelende manier al wat er komt: alles is informatie waar je iets mee kan doen. Dat voedt vertrouwen en genereert veerkracht, zowel bij de coach als bij de coachee.

Net als paarden doen, ga je als oplossingsgericht coach met (alle) omstandigheden om op een oplossingsgerichte manier:

• Paarden hebben steeds een richting, zowel letterlijk (waar ze heen gaan) als in bredere zin (overleven).
  • Als oplossingsgericht coach help je om een gewenste toekomst te vinden, als leidraad.
• Om hun bestemming te bereiken, kijken ze naar mogelijkheden en ze doen wat werkt.
  • Als oplossingsgericht coach luister je naar wat wél al werkt, naar kwaliteiten, naar positieve uitzonderingen.
• Testen en getest worden zorgt voor cruciale informatie in een realiteit waarin het van het allergrootste belang is om elke mogelijkheid te benutten die jou kan helpen om te overleven.
  • Er is geen goed of fout. Onder de lading van emoties, oordelen, interpretaties, assumpties en scenario’s is alles informatie waar je iets mee kan doen, die je kan benutten om de coachee te helpen om kleine stappen te vinden in de richting van zijn/haar gewenste toekomst.

Eindbeschouwing

Oplossingsgericht coachen met paarden heeft een hele bijzondere meerwaarde, doordat je het oplossingsgericht werken letterlijk in de ervaring brengt. Het toont oplossingsgericht werken in z’n diepste kern: niet (enkel) als methodiek, wel als onmiskenbaar deel van de natuur, van onze natuur.

Wendy Van den Bulck

Auteur van “Verbindende Duidelijkheid. Als paarden uitnodigen tot authentiek, oplossingsgericht leiderschap” en van “Connective Clarity. When Horses Invite You to Take up Authentic, Solution Focused Leadership”

“Een voltijds zelfstandige job, negen paarden, het onderhoud van je domein: hoe heb jij dat in de afgelopen jaren voor elkaar gekregen? Waar haalde je de energie?”. Dergelijke vragen zijn me sinds mijn man zes jaar geleden stierf heel vaak gesteld.

Als antwoord op die vragen deel ik met jullie mijn oplossingsgerichte daadkrachtformule:

• Stap 1: Als je ergens last van hebt, buig het om naar een wens
• Stap 2: Maak die wens zo krachtig dat het een verlangen wordt
• Stap 3: Zet dat verlangen neer als een beslissing
• Stap 4: Realiseer je beslissingen: neem actie, in kleine stapjes

Mijn leven kent intussen een deugddoende nieuwe flow, mijn formule blijft ook daarin een constante.

Stap 1: Van last naar wens

Een van de moeilijkste vragen om te beantwoorden als je ergens last van hebt, is de oplossingsgerichte vraag “Wat wil je wél?”. Althans, voor mensen blijkt dat vaak moeilijk te zijn.

Mijn paard Djohar maakt mensen onmiskenbaar duidelijk hoe nuttig het is een duidelijk antwoord te hebben op die vraag. Djohar kan nogal eens opdringerig gedrag vertonen, en dat zorgt vaak voor irritatie bij de persoon die met hem wandelt. Als ik die persoon op zo’n moment vraag: “Wat wil je?”, geeft de eerste reactie meestal enkel de irritatie weer: “Dit paard is opdringerig, ik vind zijn gedrag vervelend”. Dat is niet het antwoord op mijn vraag, dus herhaal ik mijn vraag: “Wat wil je?”. Vaak is het antwoord dan “Ik wil hem niet zo dichtbij”. Ook dat antwoord brengt ons niet verder. Wat wordt precies bedoeld met ‘niet zo dichtbij’? Weten wat je niet wil, kan handig zijn als voorbereiding, niet als boodschap. Je kan immers enkel gaan voor wat je wél wil, toch?

De stap ‘van last naar wens’ kan ik best omschrijven als het instellen van je (figuurlijke) GPS. Als je de weg kwijt bent, is een GPS een heel handig ding. Het werkt echter alleen als je een adres ingeeft. Als je niets ingeeft, geeft je GPS enkel de plaats weer waar je op dat moment bent. En een adres moet specifiek zijn: “het strand” werkt niet als locatie, noch “niet naar Parijs”. Een GPS heeft concreetheid nodig: straat, huisnummer, plaats. Hoe specifieker je kan zijn wat het adres betreft, hoe groter de kans dat je geraakt waar je wil zijn.

Met de stap ‘van last naar wens’ is het precies hetzelfde. Een concreet antwoord op de vraag “Wat wil je wél?” is een eerste belangrijke stap. En vaak de moeilijkste.

Stap 2: Van wens naar verlangen

Stap 1 is een belangrijke stap om voorbij datgene te kijken waar je last van hebt, je komt er echter nog niet noodzakelijk door in actie. Een wens blijft immers vaak hypothetisch. Het is meestal een ‘ik zou graag’ dat zich vooral in je hoofd afspeelt.

“Die rommel staat in de weg, ik zou ‘ns naar het containerpark moeten.”

“Als mijn collega materiaal van me leent, brengt hij het zelden uit zichzelf terug: ik moet er bijna steeds zelf weer achter vragen. Ik zou het er eens met hem over moeten hebben.”

Herken je dit?

De sleutel tot daadkracht zit in stap 2. Als je je wens op een oplossingsgerichte manier gaat verkennen, kan die wens zo krachtig worden dat het een verlangen wordt.

Als je die rommel naar het containerpark brengt; als je dat gesprek hebt met je collega: welk verschil zal dat maken? Voor jou? Voor de andere(n)? Voor je zaak? …

Antwoorden formuleren op dergelijke oplossingsgerichte vragen doet de ‘goesting’ ontstaan die nodig is om vanuit eigen initiatief in actie te komen in plaats van vanuit het gevoel ‘dat je er nu toch eindelijk eens iets mee moet gaan doen’.

Daar start actie.

Stap 3: Van verlangen naar beslissing

Stap 3 is een logisch gevolg van stap 2. Als je door je antwoorden op de in stap 2 beschreven oplossingsgerichte vragen beseft dat datgene waar je naar verlangt zo veel goeds zou opleveren voor jou, voor de andere(n), voor je zaak,… kan het verlangen zo sterk worden dat het een beslissing wordt: “ik ga dit gewoon doen!”

“Ik ga naar het containerpark.”

“Ik ga dat gesprek met mijn collega inplannen.”

Op dit moment is de actie feitelijk al ingezet: je weet wat je wil, je ziet er de meerwaarde van in en je hebt ‘goesting’ om het te gaan realiseren.

Stap 4: Van beslissing naar actie, in kleine stappen

In stap 1 heb je een concrete bestemming ingesteld op je GPS.

In stap 2 heb je beseft dat je echt heel graag naar die bestemming wil omdat dat jou (en anderen) heel wat zal opleveren.

In stap 3 heb je je motor aangezet.

In stap 4 ga je rijden, en dat doe je in kleine stapjes. Er is immers in elk moment heel wat om rekening mee te houden: het gedrag van andere weggebruikers, wegenwerken, files, je wordt moe of je hebt honger. Of je rijdt door mooie plaatsen die je doen stilstaan om even te genieten. Misschien beslis je onderweg zelfs wel om je bestemming te wijzigen en stel je je GPS opnieuw in.

Dat is hoe ik leef

Ik weet wat ik wil. Ik voel de ‘goesting’ en de drive om dat te verwezenlijken omdat ik vanbinnen voel en weet dat het klopt en ik doe wat nodig is, in kleine stapjes, rekening houdend met de omstandigheden van elk moment.

Het is lang niet altijd fijn en comfortabel, het legt immers heel wat verantwoordelijkheid bij mezelf:

• het is aan mij om mijn last om te buigen naar een wens;
• Het is aan mij om van die wens een verlangen te maken;
• Het is aan mij om dat verlangen zo sterk te maken dat het een beslissing wordt;
• En het is aan mij om in kleine stapjes die beslissing waar te maken.

Het gaat wél altijd ergens heen in plaats van ergens van weg. En blijkbaar werkt dat.

Dat is hoe ik werk

Ik reik mijn oplossingsgerichte daadkrachtformule ook aan in mijn werk als oplossingsgericht coach en trainer. Een voorbeeld is de case van Iris, waarbij een lang aanslepende irritatie zich in twee weken tijd vertaalde naar een mindshift en resulteerde in concrete acties op weg naar een structurele oplossing:

Iris heeft last van collega’s artsen die telkens weer komen vragen om patiënten op te bellen omdat ze zeggen daar zelf geen tijd voor te hebben. Dat weegt enorm op Iris’ agenda, ze zou die taak terug bij de artsen zelf willen leggen maar toch doet ze de telefoons uiteindelijk steeds weer. Haar directe collega heeft voor zichzelf beslist dat hij die telefoons niet meer gaat doen. Hij is zo doordrongen van die beslissing dat zijn communicatie daarrond onmiskenbaar helder overkomt. Al gauw krijgt hij zelfs de vraag niet meer van de artsen. Iris – die is blijven steken in de last – wens fase (stap 1) blijft wel de vraag krijgen.

Stap 2 (het oplossingsgericht verkennen van de wens om die wens krachtiger te krijgen) bracht de ommekeer: Iris besefte en doorvoelde wat het haar zou opleveren als die telefoons effectief weer door de artsen zelf zouden gedaan worden, of in elk geval niet meer door haar.

Stap 3 (van verlangen naar beslissing) vloeide hier moeiteloos uit voort. Haar mindset had de switch gemaakt van “Kan ik dat wel maken?” naar “Dit is nodig” en twee weken later waren op haar initiatief de eerste stappen gezet in het uitwerken van een regeling met de artsen waar iedereen zich in kon vinden (stap 4).

Dus…

Zet jezelf aan het stuur! Train jezelf in het vinden van fantastische bestemmingen als alternatieven voor datgene waar je last van hebt, raak ervan doordrongen en sta versteld van jezelf. Je kan door het gebruik van de oplossingsgerichte daadkrachtformule heel wat bereiken dankzij – en niet ondanks – al wat op je pad komt…

Wendy Van den Bulck

Auteur van:

Verbindende Duidelijkheid. Als paarden je uitnodigen tot authentiek, oplossingsgericht leiderschap

Connective Clarity. When Horses Invite You to Take up Authentic, Solution Focused Leadership

In deze bijzondere realiteit wordt er danig een beroep gedaan op ons GEDULD. Het werken met paarden vanuit Verbindende Duidelijkheid heeft me geleerd dat er twee soorten geduld zijn: geduld vanuit hopen en geduld vanuit weten. Dat onderscheid gaat hand in hand met het onderscheid tussen ‘Wat wil ik?’ en ‘Wat is er nodig?’.

Geduld vanuit hopen creëert een soort afhankelijkheid van externe factoren en werkt passiviteit in de hand. “Ik hoop dat ik niet ziek word”; “Ik hoop dat het allemaal snel voorbij is”.

Ik ondervond de contra-productiviteit van dit soort geduld tijdens de eerste weken dat ons Grongings tuigpaard Monte bij ons was. We adopteerden hem toen hij vier jaar oud was. Tot die tijd had hij in een natuurgebied geleefd met enkele andere paarden en wat koeien. Monte was geen contact met mensen gewend en in de eerste weken dat hij bij ons was, was hij moeilijk te benaderen. Soms werd zijn gedrag zelfs gevaarlijk, hij dreigde te stampen en te bijten. In mijn eerste pogingen om hem te benaderen, was ik nogal voorzichtig. Vanuit die voorzichtigheid werd ik eerder passief en ik hoopte dat er een dag zou komen waarop het me zou lukken hem te benaderen.

Dit werkte niet. Ik merkte dat hij onzekerder werd en ik ook. Contact maken met deze onzekere reus vereiste duidelijkheid, zorgvuldigheid en kleine stappen. Ik stopte met te proberen hem te benaderen, ik ging hem daadwerkelijk benaderen in (soms ook letterlijke) kleine stappen – zo groot als ik durfde. Vanuit die zorgvuldigheid en de kleine stappen wist ik dat er een dag zou komen waarop het me zou lukken hem te benaderen. En die dag kwam eerder dan ik had verwacht.

Wat maakte die switch? Ik zette geduld vanuit hopen om naar geduld vanuit weten vanuit zorgvuldigheid in het ‘hier en nu’ die leidt tot eigen actie. Dat deed ik met mijn angst rond het benaderen van Monte, en dat doe ik nu in het omgaan met corona: “Als ik de veiligheidsmaatregelen in acht neem, vergroot ik de kans dat ik gezond blijf”; “Het ziet ernaar uit dat de huidige situatie nog een tijd aanhoudt, wat is er nodig om dit leefbaar te maken en te houden zodat ik het kan volhouden?”

Het zet me (terug) aan het roer van het schip dat mijn eigen leven is. Het houdt me (pro-)actief. Het maakt me veerkrachtig.

Hoe maak je die switch? Door het onderscheid helder te hebben tussen ‘Wat wil ik?’ en ‘Wat is er nodig?’ en belangrijke keuzes te maken vanuit wat er nodig is in plaats van vanuit wat je wil.

Ik wil naar mijn moeder om haar een dikke knuffel te geven. Ik wil met vrienden afspreken om samen een wijntje te drinken op het terras. Ik wil naar de cinema met de buurvrouw die het momenteel moeilijk heeft om haar te helpen haar gedachten eens te verzetten. Dat is echter niet wat er nu nodig is.

Het is nu nodig dat ik mijn moeder die knuffel via skype geef. Het is nodig dat we zoom-etentjes organiseren. Het is nodig dat ik een luisterend oor biedt aan de buurvrouw tijdens een korte wandeling, social distancing in acht nemend.

Als de realiteit niet is wat je wil, zal je toch steeds moeten doen wat nodig is. Enkel dan kan je geduld hebben vanuit weten dat het allemaal weer goed komt. Wat dat dan ook betekent.

Wanneer slaag jij er al in om geduld te hebben vanuit weten, door zorgvuldig om te gaan met het ‘hier en nu’? Wat kan je daar (nog) meer in doen?

Hoe helder heb jij het verschil tussen ‘Wat wil ik’ en ‘Wat is er nodig’? Wat helpt jou om te doen wat nodig is, ook als dat iets anders is dan wat je graag zou willen? Wat kan je daar (nog) meer in doen?

#VerbindendeDuidelijkheid #Oplossingsgericht #AuthentiekLeiderschap #paardenkracht #geduld #geduldvanuitweten #doenwatnodigis #kleinestappen #zorgvuldigheid

Rouwen is iets heel intiems. Het zetelt in onze diepste emoties, en als aan dat proces geraakt wordt, snijdt het diep in onze ziel.

De huidige corona-tijd zorgt daarin voor pijnlijke beproevingen: een vriendin die amper bij haar stervende vader in het rusthuis toegelaten is, niet eens tweemaal per dag een half uurtje. Een uitvaartceremonie waar maximaal vijftien mensen bij aanwezig mogen zijn. Afspraken met het funerarium die enkel online kunnen gebeuren. Een troostende knuffel die wegens social distancing nu niet mag… Hoe kan je rouwen in corona-tijden?

Kort door de bocht zie ik twee manieren van rouwen: probleemgericht rouwen (je emoties sturen jou) en oplossingsgericht rouwen (jij stuurt jouw emoties).

In een extreme vorm zet probleemgericht rouwen het verdriet heel centraal: jezelf (vaak onbewust) zo in het verdriet brengen dat het voelt alsof het je hele leven bepaalt. Dit naar analogie met analyseverlamming die kan ontstaan vanuit probleemgericht denken: zo diep in de analyse gaan dat je erin vastraakt (“Wat liep er fout?”; “Waar is het mis beginnen lopen?”; “Waarom heb je dat zo gedaan?”; “Wie was daar nog bij betrokken?”;…).

Als je geconfronteerd wordt met groot verdriet, kom je in eerste instantie bijna automatisch in dit soort rouw terecht. Er is pijn, en vooruitkijken boezemt vaak angst in, of geeft onzekerheid. Je bent op zo’n moment heel vatbaar voor de impact van omstandigheden, zoals nu in de corona-crisis. De in het begin van dit artikel aangehaalde – uit het leven gegrepen – voorbeelden snijden als een mes als je er middenin zit.

Logisch. Én tegelijkertijd een valkuil.

Omstandigheden zijn er namelijk altijd. Ook in niet-corona-tijden geven begrafenisondernemers richtlijnen voor ceremonies, en onderling zijn daarin grote verschillen. Ook in niet-corona-tijden hebben funeraria momenten van beschikbaarheid, en die kunnen verschillen per funerarium. Ook in niet-corona-tijden zijn er verschillen in wat palliatieve eenheden aan de familieleden toestaan. Ook in niet-corona-tijden wordt niet iedereen graag getroost met een knuffel. Op het moment dat ze ons – zoals nu – beperken, voelen omstandigheden echter vaak zo verdomd onoverkomelijk en oneerlijk.

Wat is er nodig? Stop. Even stilstaan, ademhalen en landen in het Nu.

Het Nu is het scharnierpunt tussen probleemgericht en oplossingsgericht rouwen, het punt waarop jij de keuze kan maken. Laat je je emoties het roer in handen houden? Of zorg je ervoor dat je zelf weer de stuurman wordt?

Oplossingsgericht rouwen brengt jou niet in je verdriet, het brengt je verdriet in het Hier en Nu van jouw leven en leert je er vanuit volle aandacht mee om te gaan. Dat gaat in eerste instantie over de honderd procent erkenning van hoe ongelofelijk pijn de huidige omstandigheden doen, hoe klote het is dat net nu die verdomde corona-crisis voor zoveel gedoe zorgt. Over de pure, rauwe emoties toelaten die dit alles met zich meebrengt. En over begrip en mildheid, zowel voor jezelf als voor anderen: de omstandigheden die nu spelen zijn echt wel groot…

Waar zit het verschil met het probleemgericht rouwen? In de volgende stap.

In plaats van jezelf in een emotieverlamming te laten glijden, ga je er een oplossingsgericht onderzoek mee aan door de feitelijkheid onder die emoties onder de loep te nemen:

• Waar heb ik precies last van?
• Wat maakt me bang?
• Welke ‘beste herinneringen’ wil ik koesteren?
• Hoe kunnen ze me helpen om het verlies een plek te geven?
• Welk verschil zal dat maken?
• Hoe ga ik dat doen?
• Wat heeft er in het verleden op dat vlak al gewerkt?
• Welke kleine stapjes kan ik hier in de huidige omstandigheden in zetten?
• En wat nog?

In mijn werk als oplossingsgericht coach met ondersteuning van paarden, sta ik heel bewust dicht bij de natuur en kijk ik naar processen die voor ons als mens nuttig kunnen zijn. In de natuur regeert de feitelijkheid. Ooit was ik er getuige van hoe een merrie een paar keer geagiteerd hinnikend over en weer galoppeerde tussen haar dode veulen en de kudde die verder trok, voordat ze met de kudde meeging. Bij haar dode veulen blijven zou immers haar eigen leven in gevaar hebben gebracht.

Ik wil geen rechte lijn trekken tussen emoties bij dieren en emoties bij mensen. Dit is absoluut ook geen pleidooi voor het rationaliseren van emoties in een rouwproces. Integendeel. Emoties zijn van wezenlijk belang! Ik wil wel uitnodigen om niet vast te raken in emoties en steeds – en zeker in deze corona-tijden – heel erg contact te houden met de feitelijkheid (de omstandigheden) en het vinden van wat daarin wél kan.

Mijn keuze voor het werkwoord vinden (i.p.v. zoeken) is een bewuste keuze. Een oplossingsgerichte keuze. Als je iets wil vinden, ga je er namelijk van uit dat het er is. Als je iets gaat zoeken, is dat geloof er niet altijd.

Ik wens iedereen die in een rouwproces zit ongelofelijk veel kracht toe om ook in dit proces op vind-tocht te gaan naar een manier – jouw manier – om een balans te vinden tussen emoties en feitelijkheid.

Take care…

Wendy Van den Bulck

Paarden in het wild leven een nomadisch leven en trekken daarbij rond door steeds min of meer dezelfde gebieden. De kans is immers groot dat er opnieuw goed gras en kruiden staan waar ze die eerder al vonden. Als een route die ze gewoonlijk namen, versperd blijkt te zijn door omgevallen bomen, zullen ze bij de bestemming op hun ‘innerlijke GPS’ blijven. Ze zullen een andere weg vinden op hun ‘radar’ (alertheid) en die nemen. Het is wat het is. En wat je er mee doet.

Hoe ga je in jouw werkcontext om zaken die niet volgens (jouw) plan gaan? Hoe vaak blijf je proberen verder te gaan langs een vertrouwde route die versperd is? In welke situaties zou het vinden van alternatieve wegen een verschil kunnen maken? Voor jou? Voor anderen?

Regelmatig post ik een quote uit mijn boek “Verbindende Duidelijkheid. Als paarden je uitnodigen tot authentiek, oplossingsgericht leiderschap” (via www.verbindende-duidelijkheid.org en via Amazon) . Ik ben benieuwd te ontdekken wat jouw reflecties hierover zijn en tot welke acties je je geïnspireerd voelt… Doe je mee?

#VerbindendeDuidelijkheid #Oplossingsgericht #AuthentiekLeiderschap #paardenkracht #ziemeeropties #vindmanierenomdingentedoenwerken

Ik nodig je uit om een duidelijk onderscheid te maken tussen een verhaal vertellen en een boodschap brengen. Verhalen gaan meestal over het verleden of over de toekomst. Je kan niet teruggaan naar het verleden: je kan er niets meer aan veranderen en je kan niet meer checken wat toen de exacte realiteit was. Je kan ook het waarheidsgehalte van jouw toekomstbeeld niet voorspellen, je kan enkel verhalen vertellen over jouw verwachtingen. Jouw verleden en jouw toekomst worden gevormd door jouw verhalen.

In het werken met paarden word je niet van betekenis door een verhaal te vertellen, wat je dan nodig hebt, is een heldere boodschap.

Zou het niet helpend zijn als ook in jouw organisatie het onderscheid werd gemaakt tussen het vertellen van kleurrijke verhalen en het geven van heldere boodschappen? Kan je je voorstellen welk verschil dit zou maken?

Regelmatig post ik een quote uit mijn boek “Connective Clarity. When Horses Invite You to Take up Authentic, Solution Focused Leadership” (verkrijgbaar via Amazon en via www.connective-clarity.org – vanaf eind september ook in het Nederlands) . Ik ben benieuwd te ontdekken wat jouw reflecties hierover zijn en tot welke acties je je geïnspireerd voelt… Doe je mee?

#VerbindendeDuidelijkheid #Oplossingsgericht #AuthentiekLeiderschap #paardenkracht #onderscheidtussenboodschappenenverhalen

Paarden zorgen steevast voor duidelijkheid, in elk aspect van hun communicatie. Mensen hebben daar bewuste acties voor nodig: CHECKEN en BENOEMEN. Checken (“Hoor ik je zeggen dat…?”) en benoemen (“Ik hoor wat twijfel in je antwoord.”) zijn noodzakelijke voorwaarden voor een goed begrip. Het zijn ook essentiële acties voor gesprekspartners die zelf verantwoordelijkheid nemen voor het geven en ontvangen van heldere boodschappen. Checken en benoemen zet ‘ladingen’ (oordelen, interpretaties, emoties, assumpties en scenarios) om in nuttige informatie die nodig is om af te kunnen stemmen op je gesprekspartner(s) en ladingloos te kunnen beïnvloeden. Dit maakt checken en benoemen oplossingsgerichte acties.

Wat doe jij als een boodschap die je ontvangt niet helemaal duidelijk voor je is? En als de boodschap die jij geeft anders wordt geïnterpreteerd dan dat jij ze bedoelde?

Hoe expliciet check jij wat duidelijkheid betreft? En hoe vaak breng je in je gesprekken beschrijvingen in van (non-)verbaal gedrag?

Regelmatig post ik een quote uit mijn boek “Connective Clarity. When Horses Invite You to Take up Authentic, Solution Focused Leadership” (verkrijgbaar via Amazon en via www.connective-clarity.org – vanaf eind september ook in het Nederlands) . Ik ben benieuwd te ontdekken wat jouw reflecties hierover zijn en tot welke acties je je geïnspireerd voelt… Doe je mee?

#VerbindendeDuidelijkheid #Oplossingsgericht #AuthentiekLeiderschap #paardenkracht #checkenenbenoemen

‘Juist’ en ‘fout’ ontstaan als je jouw perspectief als de werkelijkheid beschouwt. ‘Juist’ is dan wat overeenkomt met hoe jij het ziet, ‘fout’ is wat daarvan afwijkt. Dit leidt vaak tot communicatie tussen ladingen (van emoties, assumpties, interpretaties, oordelen, scenario’s), met irritatie en (open of verborgen) conflicten als gevolg.

Als je ‘juist of fout’ vervangt door ‘anders’ vanuit de mindset “Interessant!”, worden verschillen plots verrijkend. Alles wordt dan informatie, een eindeloos pallet aan mogelijkheden waarmee je kan co-creëren door keuzes te maken.

Hoe maak jij gebruik van de rijkdom van verschillen? In je team? In je organisatie? In je persoonlijke leven?

Regelmatig post ik een quote uit mijn boek “Verbindende Duidelijkheid. Als paarden je uitnodigen tot authentiek, oplossingsgericht leiderschap” (via www.verbindende-duidelijkheid.org en via Amazon) . Ik ben benieuwd te ontdekken wat jouw reflecties hierover zijn en tot welke acties je je geïnspireerd voelt… Doe je mee?

#VerbindendeDuidelijkheid #Oplossingsgericht #AuthentiekLeiderschap #paardenkracht #derijkdomvanverschillen #andersinplaatsvanjuistoffout

Wist je dat je over een mindset beschikt die jou kan helpen proactief te handelen in plaats van reactief?… De sleutel tot veiligheid en spaarzaam omgaan met energie is de mindset “Interessant!”. Paarden hebben deze mindset om te connecteren met hun omgeving en met wat er in die omgeving gebeurt. Als prooidieren zorgen paarden goed voor hun energie: ze doen wat nodig is, wanneer het nodig is en in het volume dat nodig is. Als ze in de natuur telkens zouden vluchten als ze een roofdier tegenkwamen, zouden ze veel energie verspillen. Niet alle roofdieren jagen immers elke dag. Voor ze actie ondernemen, onderzoeken (“Interessant!”) paarden welke actie nodig is.

Voor mensen is de mindset “Interessant!” een remedie tegen het automatisch in reactie gaan vanuit hun ‘lading” van oordelen, interpretaties, emoties, assumpties en scenario’s.

De mindset “Interessant!” helpt je te denken vanuit “Dat is anders” in plaats van vanuit “Dat is juist of fout”. Kan je je voorstellen welk verschil dit zou maken?

Regelmatig post ik een quote uit mijn boek “Verbindende Duidelijkheid. Als paarden je uitnodigen tot authentiek, oplossingsgericht leiderschap” (via www.verbindende-duidelijkheid.org) . Ik ben benieuwd te ontdekken wat jouw reflecties hierover zijn en tot welke acties je je geïnspireerd voelt… Doe je mee?

#VerbindendeDuidelijkheid #Oplossingsgericht #AuthentiekLeiderschap #paardenkracht #demindsetinteressant #actieinplaatsvanreactie

Alertheid is een belangrijke eigenschap van alle paarden. Actief de omgeving scannen om te checken of alles veilig is, is een essentiële leiderschapskwaliteit. Het gaat om overzicht hebben, mogelijkheden zien en inschatten wat nodig is in dat moment.

Dit is ook belangrijk voor leidinggevenden: zorg eerst voor overzicht, zie de mogelijkheden, maak dan een keuze en handel daar naar.

Wat helpt jou om overzicht te houden? Ook in situaties die je automatisch in focus zetten? Hoe nodig jij anderen ertoe uit om hun aandacht 360° te hebben? Welk verschil maakt alertheid?

Regelmatig post ik een quote uit mijn boek “Verbindende Duidelijkheid. Als paarden je uitnodigen tot authentiek, oplossingsgericht leiderschap” (via www.verbindende-duidelijkheid.org en via Amazon) . Ik ben benieuwd te ontdekken wat jouw reflecties hierover zijn en tot welke acties je je geïnspireerd voelt… Doe je mee?

#VerbindendeDuidelijkheid #Oplossingsgericht #AuthentiekLeiderschap #paardenkracht #aandacht360 #alertheidalsleiderschapskwaliteit