Toeval?

Mijn jongste broer draait nu lachend met zijn ogen en denkt “Daar gaan we weer…”.
We hebben er zalige broer-zus gesprekken over. Voor mijn broer bestaat het, voor mij niet.
Wie heeft gelijk? Allebei (hoewel, mijn gevoel roept: “Ik!”)

Toeval of geen toeval, er vallen toch vaak opvallend veel dingen samen. Voor mij zijn het wegwijzertjes die voor onvoorstelbare ‘toevalligheden’ zorgen. In het Engels is er een woord voor: serendipity.

Eén zo’n voorval brengt me bij het schrijven van deze blog.

In de zomer van 2016 gaf ik een workshop op de Solution Focus Summer Retreat in Szigetmonostor, Hongarije. Ik wilde de essentie delen van waar ik via Equoia voor sta.
De reacties waren overweldigend. Natalie, een van de Hongaarse deelnemers, nam me op de laatste dag van de Retreat bij m’n schouders, keek me recht in mijn ogen en zei: “Wendy, this was fantastic. You must promise me to never stop spreading this!”

Wist ik toen veel dat dit nog een vervolg zou krijgen…

In februari 2017 krijg ik een mail van Natalie. Ze is gevraagd een workshop te geven op de conferentie van de International Coach Federation in Boedapest, en ze wil dat met mij doen. Of ik daar zin in heb? Even twijfel ik: de conferentie valt in de week voor de datum waarop ik de derde Open Dag van Equoia heb gepland. Dat evenement vraagt veel voorbereiding, daarom wilde ik de week ervoor volledig vrij houden. Langs de andere kant zou ik het toch wel fijn vinden de workshop mee te verzorgen.
Ik zeg ja, op voorwaarde dat ik op één dag op en af kan. Een week later zijn mijn vliegtickets geboekt en hebben we skypegewijs de hoofdlijnen van de workshop uitgezet. Het voelt alsof we al jaren samenwerken.

Twee dagen voor de conferentie print ik de vliegtickets af. Er blijkt een spelfout in mijn naam te zitten. Ik neem contact op met de luchtvaartmaatschappij: “Normaal gezien zou dit geen probleem mogen opleveren mevrouw”. Ik neem het zekere voor het onzekere en laat de fout alsnog rechtzetten. Niets zal me tegenhouden overmorgen naar Boedapest te gaan!

De dag voor de conferentie heb ik een gigantisch sinterklaasgevoel. Ik kijk er enorm naar uit, én ik vind het spannend. Dat laatste betert niet als ik ’s avonds nog een laatste keer skype met Natalie en we last minute nog wat sleutelen aan het concept.

17 mei. Goede vriendin Petra is zo lief (én zo gek) om me om 4u ’s morgens op te bellen zodat ik zeker op tijd uit mijn bed geraak. Op het moment dat ze me belt, ben ik mijn paarden al aan het verzorgen. Ik stap de douche in, douche me ijskoud af en om 4.45u vertrek ik met een gerust gevoel richting Charleroi Airport.

Tien minuten vroeger dan gepland land ik in Boedapest, nog eens tien minuten later zit ik in de taxi om een goed half uur voor de start van onze workshop Natalie een dikke knuffel te geven. Heerlijk soulmategevoel!

Onze workshop (“Self Reflection: Reflexion of me, myself and you”) verloopt alsof we al jaren samenwerken. De voorbereidingen van gisterenavond op skype en vanochtend op het vliegtuig blijven buiten beeld. Trouw aan de boodschap die we willen brengen, pikken we op wat er nodig is en zo ontstaat een workshop die toch weer anders verloopt dan we in ons hoofd hadden:
sterk staaltje “Be pepared, then go with the flow!”.

De reacties zijn overweldigend. Ik ben geraakt door zoveel erkenning.

Tijdens de lunch babbelen we gezellig bij en worden we nog regelmatig aangesproken over onze workshop, ook door het hoofd van ICF Hongarije.

Na de lunch volg ik samen met Natalie nog een workshop, in het Hongaars.
Natalie vertaalt de achtergrond voor me in het Engels, dan volgt een experiment.

Er is een coaching oefening voorzien, in trio’s: een coach, een coachee, een observator. Ik pak de rol op van observator en vraag de twee anderen de coaching in het Hongaars te doen. John Brooker inspireerde me tot dit experiment: hij vertelde vorige zomer in Szigetmonostor over een Solution Focus coaching waarbij de coach en de coachee elk een andere taal spraken en elkaars taal niet verstonden. De vragen van de coach werden voor de coachee door een tolk vertaald, de antwoorden van de coachee werden niet vertaald voor de coach. Het werd een succesvolle coaching  dankzij de kracht van oplossingsgerichte vragen en de info vanuit non-verbale communicatie.

En zo observeer ik een coaching waarvan ik geen woord versta. Achteraf gaf ik terug wat ik op basis van hun non-verbale communicatie had zien gebeuren in het proces tussen coach en coachee en dit kwam verrassend overeen met wat beide Hongaarse collega’s in hun coaching hadden ervaren. Bijzonder!

Om drie uur staat de taxi klaar om me terug naar de luchthaven te brengen. Inchecken gaat vlot, ik zet me nog een uurtje op een rustige plek om de ervaringen van de dag te laten binnenkomen. Op het vliegtuig geniet ik van het uitzicht en mijmer ik over geluk…

Zie volgende blog…