Over geduld en doen wat nodig is
In deze bijzondere realiteit wordt er danig een beroep gedaan op ons GEDULD. Het werken met paarden vanuit Verbindende Duidelijkheid heeft me geleerd dat er twee soorten geduld zijn: geduld vanuit hopen en geduld vanuit weten. Dat onderscheid gaat hand in hand met het onderscheid tussen ‘Wat wil ik?’ en ‘Wat is er nodig?’.
Geduld vanuit hopen creëert een soort afhankelijkheid van externe factoren en werkt passiviteit in de hand. “Ik hoop dat ik niet ziek word”; “Ik hoop dat het allemaal snel voorbij is”.
Ik ondervond de contra-productiviteit van dit soort geduld tijdens de eerste weken dat ons Grongings tuigpaard Monte bij ons was. We adopteerden hem toen hij vier jaar oud was. Tot die tijd had hij in een natuurgebied geleefd met enkele andere paarden en wat koeien. Monte was geen contact met mensen gewend en in de eerste weken dat hij bij ons was, was hij moeilijk te benaderen. Soms werd zijn gedrag zelfs gevaarlijk, hij dreigde te stampen en te bijten. In mijn eerste pogingen om hem te benaderen, was ik nogal voorzichtig. Vanuit die voorzichtigheid werd ik eerder passief en ik hoopte dat er een dag zou komen waarop het me zou lukken hem te benaderen.
Dit werkte niet. Ik merkte dat hij onzekerder werd en ik ook. Contact maken met deze onzekere reus vereiste duidelijkheid, zorgvuldigheid en kleine stappen. Ik stopte met te proberen hem te benaderen, ik ging hem daadwerkelijk benaderen in (soms ook letterlijke) kleine stappen – zo groot als ik durfde. Vanuit die zorgvuldigheid en de kleine stappen wist ik dat er een dag zou komen waarop het me zou lukken hem te benaderen. En die dag kwam eerder dan ik had verwacht.
Wat maakte die switch? Ik zette geduld vanuit hopen om naar geduld vanuit weten vanuit zorgvuldigheid in het ‘hier en nu’ die leidt tot eigen actie. Dat deed ik met mijn angst rond het benaderen van Monte, en dat doe ik nu in het omgaan met corona: “Als ik de veiligheidsmaatregelen in acht neem, vergroot ik de kans dat ik gezond blijf”; “Het ziet ernaar uit dat de huidige situatie nog een tijd aanhoudt, wat is er nodig om dit leefbaar te maken en te houden zodat ik het kan volhouden?”
Het zet me (terug) aan het roer van het schip dat mijn eigen leven is. Het houdt me (pro-)actief. Het maakt me veerkrachtig.
Hoe maak je die switch? Door het onderscheid helder te hebben tussen ‘Wat wil ik?’ en ‘Wat is er nodig?’ en belangrijke keuzes te maken vanuit wat er nodig is in plaats van vanuit wat je wil.
Ik wil naar mijn moeder om haar een dikke knuffel te geven. Ik wil met vrienden afspreken om samen een wijntje te drinken op het terras. Ik wil naar de cinema met de buurvrouw die het momenteel moeilijk heeft om haar te helpen haar gedachten eens te verzetten. Dat is echter niet wat er nu nodig is.
Het is nu nodig dat ik mijn moeder die knuffel via skype geef. Het is nodig dat we zoom-etentjes organiseren. Het is nodig dat ik een luisterend oor biedt aan de buurvrouw tijdens een korte wandeling, social distancing in acht nemend.
Als de realiteit niet is wat je wil, zal je toch steeds moeten doen wat nodig is. Enkel dan kan je geduld hebben vanuit weten dat het allemaal weer goed komt. Wat dat dan ook betekent.
Wanneer slaag jij er al in om geduld te hebben vanuit weten, door zorgvuldig om te gaan met het ‘hier en nu’? Wat kan je daar (nog) meer in doen?
Hoe helder heb jij het verschil tussen ‘Wat wil ik’ en ‘Wat is er nodig’? Wat helpt jou om te doen wat nodig is, ook als dat iets anders is dan wat je graag zou willen? Wat kan je daar (nog) meer in doen?
#VerbindendeDuidelijkheid #Oplossingsgericht #AuthentiekLeiderschap #paardenkracht #geduld #geduldvanuitweten #doenwatnodigis #kleinestappen #zorgvuldigheid